Μικρό Άγιο Όρος της Πελοποννήσου τη λένε την περιοχή που απλώνεται γύρω από το φαράγγι του Λούσιου, για να συμπεριλάβει τις επιβλητικές κορυφές του Μαινάλου και τα χρυσοκόκκινα αυτή την εποχή τοπία του Πάρνωνα. Δεν είναι τυχαίος ο όρος: Διάσπαρτη με μοναστήρια η Ιστορία των οποίων χάνεται στα βάθη των αιώνων, ετούτη εδώ η γωνιά της Αρκαδίας θα σου θυμίσει, με την πρώτη ματιά, τι είναι αυτό που περιγράφουμε ως δέος -και όχι μόνο, ή όχι απαραίτητα, για θρησκευτικούς λόγους. Δέος, ας πούμε, είναι το βουητό του Λούσιου, όπως το ακούς από ψηλά, πολύ ψηλά, τη στιγμή που βγαίνεις στο μπαλκόνι της λαξευμένης στον βράχο Μονής Φιλοσόφου. Δέος είναι οι ηλιαχτίδες όπως πέφτουν στην κοιλάδα που ο Παυσανίας έλεγε Αργόν Πεδίο και φωτίζουν τις κόκκινες κεραμιδοσκεπές της Νεστάνης, κάτω από την Μονή Γοργοεπηκόου. Δέος είναι ένα έργο τέχνης, μια τοιχογραφία του 17ου αιώνα, κι ένα τάλαντο που αντηχεί τον οικεία ξύλινο ήχο του στην ησυχία του Πάρνωνα...