Αρχικά είπε: "Ήμουν στην Πρίστινα για σπουδές όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, δεν είχαμε καταλάβει τι γινόταν, δεν ξέραμε καν τη γλώσσα. Είχα πάρει το αστικό λεωφορείο και παρατήρησα ότι ήμουν μόνος μου με τον οδηγό. Μια φίλη μου μου είπε ότι πρέπει να φύγουμε, γιατί έχει ξεσπάσει ο πόλεμος". Και πρόσθεσε: "Μίλησα στο τηλέφωνο με τη μητέρα μου και μου λέει: μας πήραν από την πρεσβεία, πρέπει να γυρίσεις πίσω. Πρόλαβα να πάρω μόνο ό,τι χωρούσε στη βαλίτσα μου. Νοικιάσαμε ένα μίνι bus πέντε Έλληνες φοιτητές και πέσαμε σε ενέδρα στα Σκόπια. Έγινε ανταλλαγή πυρών, ακούω μία πολύ δυνατή έκρηξη, σπάνε τα τζάμια του παρμπρίζ και με βρίσκουν τα θραύσματα στην πλάτη. Μπήκαν μέσα στο λεωφορείο οι ΟΥΤΣΕΚΑδες, τους εξηγούσε ο Αλβανός οδηγός ότι ήμαστε Έλληνες φοιτητές". Και πρόσθεσε: "Ήταν μια ιστορία που με σημάδεψε, για τέσσερα χρόνια μετά πεταγόμουν στον ύπνο μου. [...] Μας πήγαν στην Κομοτηνή, στο ΤΕΦΑΑ. Ήθελα να γίνω προπονητής...