Ο Βασίλης Τσιτσάνης ήταν ένα παιδί από φτωχή οικογένεια, ήρεμο και συνεσταλμένο. Δεν έκανε ιδιαίτερη παρέα με άλλα παιδιά. Ήταν πάντα σκεπτικός σαν να τον απασχολούσε κάτι. Το μπουζούκι εκείνη την περίοδο ήταν κακόφημο μουσικό όργανο. Οι οργανοπαίκτες Θεωρούνταν αλήτες, χασικλήδες και οι εχθροί του συστήματος. Ωστόσο συνέβαινε το εξής ωραίο: στις σχολικές εκδρομές οι καθηγητές του επέτρεπαν να φέρνει μαζί του το μπουζούκι και να παίζει, διασκεδάζοντας με τα υπόλοιπα παιδιά. Ορισμένα παιδιά του Α' Γυμνασίου Τρικάλων ήταν παραβατικά ή απείθαρχα. Τα πρακτικά του σχολείου ήταν γεμάτα με πειθαρχικά παραπτώματα, με αποκορύφωμα το φόνο εξ αμελείας, ενός παιδιού από συμμαθητή του, κατά τη διάρκεια σχολικής εκδρομής. "Πλησίαζε μεσημέρι, σε λίγο θα 'ρχόταν το τρένο από την Καλαμπάκα να μας πάει πίσω στα Τρίκαλα. Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Εγώ έπαιζα ένα ζεϊμπέκικο και χόρευε ο Βήκας, καθηγητής των μαθηματικών. Με τον πυροβολισμό...