"Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε", έγραφε ο ποιητής Κώστας Ουράνης σ' ένα στίχο του, και μέσα στη μνήμη της Λιλής Ελευθερίου, ο αδελφός της Μάνος Ελευθερίου πάλλεται πάντα και ανασαίνει, με όλο τον πλούτο της ψυχής του και με όσα πίσω του άφησε. Δεν ξεθωριάζει η εικόνα του, το αντίθετο: εμπλουτίζεται - πλαταίνει· μέσα από ιστορίες δικές της και άλλων που τον έζησαν, οι οποίες με φροντίδα και αγάπη επιμελούνται και τυπώνονται προσωπικά από την ίδια σε ολιγοσέλιδα, αριθμημένα αντίτυπα εκτός εμπορίου. Δωρίζοντάς τα εκείνη ύστερα απλόχερα εις μνήμην του αδελφού της, εσωκλείοντας μια μικρή αφιέρωση, χειρόγραφα γραμμένη, και ένα κλαδί απ' το τετράφυλλο τριφύλλι που διασώζει τόσα χρόνια απ' το μπαλκόνι του Μάνου. Ενα παρόμοιο δώρισμά της είναι και η ανέκδοτη ιστορία που ακολουθεί, γραμμένη από την ίδια, ενθυμούμενη τα τελευταία 550 βήματα που έκανε μαζί με τον αδελφό της, πριν εκείνος ανοίξει και τα δύο του φτερά. Η...