Γιάννης Σκορδάς 27.05.2025 • 20:45 Κοινοποίηση 0 Σχόλια Έφτασα στο πάρκο Ριζάρη μισοκοιμισμένος ακόμα, με τη φόρμα και το φούτερ, αφού εκεί είχε δοθεί το ραντεβού για το πρωινό τρέξιμο. Ήταν Σάββατο πρωί, λίγο πριν από τις δέκα, και βρισκόμουν ανάμεσα σε περίπου ογδόντα άτομα που έκαναν διατάσεις και μιλούσαν στους διπλανούς τους. Δεν είμαι πρωτάρης στο τρέξιμο, όμως ακόμα και την περίοδο που προετοιμαζόμουν να τρέξω -ερασιτεχνικά- σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, δεν ξυπνούσα νωρίς. Συνήθως βρισκόμουν με τον κολλητό μου μετά τη δουλειά, πηγαίναμε στο δημοτικό γήπεδο, κάναμε την προπόνησή μας και συζητούσαμε για το πώς πήγε η μέρα μας. Από τότε που μετακόμισα στο κέντρο της πόλης, αυτή η ρουτίνα χάθηκε. Λίγο οι στενοί δρόμοι, λίγο τα κακοσυντηρημένα πεζοδρόμια, σταδιακά εξαφανίστηκε και το κίνητρο και το κέφι μου. Ώσπου βρήκα αυτή την ελεύθερη, ανοιχτή προπόνηση στο κέντρο και είπαμε με τον φίλο μου να τρέξουμε όπως παλιά και να τα...