ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ εντύπωση - ειδικά αν είναι κάποιας, μέσης και πάνω, ηλικίας - ότι τα καλοκαιρινά πανηγύρια αποτελούν μια σύλληψη (τάση, ιδέα, σύμπτωμα) τούτου του αιώνα, όσο κι αν αυτό μοιάζει παράδοξο για κάτι τόσο παλιό - για μια γιορτή και για μια τελετουργία που δέσποζε από πάντα στο εορτολόγιο της νεοελληνικής παράδοσης και κατά κανόνα πραγματοποιείται προς τιμήν κάποιου αγίου (ή κάποιας Παναγιάς). Μέχρι και όχι πολύ παλιότερα όμως, φαινόταν να αφορά κυρίως την ευρύτερη κοινότητα και κοινωνία του ντόπιου πληθυσμού - όσους και όσες ήταν από "εκεί" (μόνιμους κατοίκους και ομογενείς, της πρωτεύουσας ή του εξωτερικού). Εκείνοι είχαν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Προφανώς ήταν καλοδεχούμενοι και οι επισκέπτες (Έλληνες και ξένοι), οι οποίοι όμως στέκονταν συχνά στις παρυφές της γιορτής θαυμάζοντας το τοπικό φολκλόρ στην πιο ψυχαγωγική του εκδοχή. Βεβαίως, ανέκαθεν υπήρχαν οι πιο ενθουσιώδεις των τουριστών/επισκεπτών, οι οποίοι...