Του Μανώλη Κοττάκη Στη δεκαετία του 1990 η Νέα Δημοκρατία είχε ένα εκατομμύριο μέλη. Ήταν η χρυσή εποχή του Σγαρδέλη, του Γριβέα, του Στεφανάκου, του Μπεχράκη, του Σημαιοφορίδη, του Δημητροκάλη, του Βούλτεψη, του Πευκιανάκη και της Σάκης Κυπραίου - ο επίτιμος είχε εμπιστευτεί την οργάνωση του κόμματος στη νεολαία της ΕΡΕ. Οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρων Τοπικών και Νομαρχιακών Επιτροπών παρουσίαζαν τεράστιο ενδιαφέρον. Η εκλογή του αρχηγού γινόταν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και όχι από το Συνέδριο ή απευθείας από τη βάση, όπως συνέβη το 1993 και το 1996 με τον Μιλτιάδη Έβερτ και τον Κώστα Καραμανλή, καθώς και το 2009 με τον Αντώνη Σαμαρά (Ο "Μπουλντόζας" εξελέγη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και αριστίνδην συνέδρους). Η μάχη για τον έλεγχο του κομματικού μηχανισμού ενδιέφερε εκείνη την εποχή κυρίως τους βουλευτές και ακολούθως τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος μέσω της παροχής προνομίων στη "βάση" ήθελε να...