Διάβασα "Το άσυλο" της Ειρήνης Βλάχου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αντίποδες και, όσο κι αν έχω έρθει σε επαφή με το "προσφυγικό" μέσα από τις ειδήσεις, τις μαρτυρίες, τα καλλιτεχνικά έργα της τελευταίας δεκαετίας, αυτή η απογυμνωμένη από συναισθηματισμούς αλλά άκρως συναισθηματική μαρτυρία της ακύρωσης που υφίστανται όσοι φτάνουν στην Ελλάδα προς αναζήτηση μιας πιο αξιοπρεπούς επιβίωσης αλλά ταυτόχρονα και όσων προσπαθούν, όπως εκείνη, να διαχειριστούν αυτή την ακύρωση από την πλευρά των θεσμών παραμένει ό,τι πιο συγκλονιστικό και ουσιαστικό έχω διαβάσει για το θέμα τελευταία. Δικηγόρος που δουλεύει χρόνια στο πεδίο, σε διαφορετικές θέσεις, ήδη πριν την εποχή σύστασης της Υπηρεσίας Ασύλου το 2013 μέχρι τον νέο νόμο και την εγκύκλιο Πλεύρη με την οποία η μετανάστευση μετατρέπεται από παράτυπη σε παράνομη, η Βλάχου εξηγεί στο βιβλίο της πώς "η τεχνική γλώσσα των ευρωπαϊκών οργάνων, της ελληνικής διοίκησης και των μη...