Τις νύχτες πια κάνει ψύχρα, ο χειμώνας έρχεται και λαμβάνω τα μέτρα μου. Κατέβασα τη μάλλινη κουβέρτα και μαζί άνοιξα τη σφραγισμένη χαρτόκουτα με τον σιδερίτη, το τσάι του βουνού δηλαδή, για όσους δεν γνωρίζουν το "κανονικό" του όνομα. Τον θέρισα Ιούνιο, η ευωδιά του όμως, ακόμα και μετά από τόσους μήνες, είναι δυνατή και κυριεύει το μικρό μου σπίτι. Κλείνω για λίγο τα μάτια, εικόνες από βουνοκορφές που αγαπώ με κατακλύζουν και το μυαλό μου ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Ήταν ένας δριμύτατος Γενάρης όταν μπήκε πρώτη φορά στη ζωή μου, το μαγειρείο στην Τρίπολη ήταν καταψύκτης και εμείς, οι νεοσύλλεκτοι της αγγαρείας, τριγυρίζαμε καμπουριασμένοι γύρω από τα τεράστια καζάνια, πασχίζοντας να κλέψουμε από τη λάβρα τους. Πιστεύω στ' αλήθεια πως εκείνο το μυρωδάτο και αχνιστό τσάι, από το οποίο κατέβαζα αρκετές κούπες καθημερινά, με γλίτωσε από τα ρίγη που περόνιαζαν πολλούς ανάμεσά μας. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η σχέση μου μαζί του...