Δυστυχώς, φέτος "αργκουτάκια" δεν θα φάμε. Σε μια φίλη που εδώ και βδομάδες ρωτούσε, γεμάτη αδημονία, για το πώς πάει η καλλιέργεια, δεν έλεγα την αλήθεια, μάλλον επειδή αρνιόμουν να τη δεχτώ. Το 'βλεπα, βεβαίως, από τα τέλη της άνοιξης ότι το φύλλωμα ήταν καχεκτικό και η πέργκολα πάνω στην οποία σκαρφαλώνουν οι βλαστοί έδειχνε απογυμνωμένη. Πριν από κάνα μήνα τα φυτά μαράθηκαν εντελώς, σηψιρριζία ήταν η διάγνωση, ευθύνεται το ότι το χώμα σε κάποιες μεριές του αγροκτήματος νεροκρατάει. Πρέπει λοιπόν να επιλέξω ένα καλύτερο σημείο, να προσθέσω για σιγουριά μερικά καρότσια άμμο, να πακτώσω ύστερα τις ξύλινες δοκούς, να αναρτήσω τα απαραίτητα για αναρρίχηση σύρματα, να προμηθευτώ και να βάλω τα φυτά· σε δουλειά να βρισκόμαστε. Θα τα κάνω όμως, επειδή τα "αργκουτάκια" (δικής μου έμπνευσης υποκοριστικό από την επιστημονική ονομασία του είδους, Actinidia arguta) σκίζουν από νοστιμιά, κι ας μοιάζουν, από πλευράς μεγέθους, φτωχοί συγγενείς...