Ανάμεσα σε όλα τα φυτά της Μεσογείου, δεν υπάρχει πιο απρόβλεπτο από τον φυλλοβόλο θάμνο της κάππαρης (Capparis spinosa). Προτιμά να ζει στα πιο απίθανα μέρη, τη συναντάμε να αναρριχάται δίχως πρόβλημα σε κάθετους βράχους και να δεσπόζει πάνω από χαλάσματα, να ξεφυτρώνει ανάμεσα στα αγκωνάρια των κάστρων και να έρπει μέσα από τους αρμούς του πλακόστρωτου. Δείχνει ακατάδεκτη, απρόθυμη για συνεργασίες. Στο παρελθόν συμμετείχα σε μερικές άκρως φιλόδοξες προσπάθειες για την καλλιέργειά της, όμως τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Από την άλλη, διακρίνεται για τη γενναιοδωρία της, καθώς μας προσφέρει αφειδώς τα νοστιμότατα φύλλα, μπουμπούκια, βλαστούς και καρπούς της, ενώ επίσης διαθέτει και, αναξιοποίητα πια σήμερα, θεραπευτικά χαρίσματα. Επιπλέον, χάρη στην ισχυρή αντλητική ικανότητα των ριζών της, έχει το μοναδικό χάρισμα να διατηρείται θαλερή την εποχή που το λιοπύρι αφανίζει καθετί πράσινο. Και, βεβαίως, γεννά το, κατά τη γνώμη μου...