Περπατάς νύχτα στην Αθήνα και νιώθεις πως κάτι σε σπρώχνει να κάνεις στάση. Όχι από ανάγκη - από ένστικτο. Το μάτι σου κόβει στη γωνία μια καντίνα φωτισμένη σαν φάρος, να σιγοκαπνίζει, να τσουρουφλίζει και να μοσχοβολάει από μακριά. Δεν είναι απλώς φαγητό του δρόμου· είναι τελετουργία, είναι υπόγεια λατρεία, είναι το αλφαβητάρι της γευστικής αλητείας σου. Η αθηναϊκή street food σκηνή δεν χρωστάει την αίγλη της ούτε σε παρμεζάνες τρούφας ούτε σε αποδομημένους μουσακάδες. Την οφείλει στις καντίνες, στα σαντουιτσάδικα, στα παλικαρίσια ψωμάκια που χωράνε κόσμους ολόκληρους: αυγά-πατάτες, μπιφτεκάκια, λουκάνικα χωριάτικα, σάλτσες με όνομα και προσωπικότητα, τηγανητές πιπεριές, φέτες τυρί που λιώνουν χωρίς να ρωτήσουν. Εδώ δεν μετράς θερμίδες - μετράς αναστεναγμούς. Κι εκεί που λες "τα ξέρω όλα" απέξω κι ανακατωτά τα σαντουιτσάδικα, σου 'ρχεται η προβατίνα να κάνει comeback που θα ζήλευαν παραγνωρισμένοι αστέρες του Χόλιγουντ. Από τα βουνά...