Ορέστης Δαβίας 23.05.2025 • 18:30 Κοινοποίηση 0 Σχόλια "Φέτος δυστυχώς δεν τα κατάφερα", δήλωσε απολογητικά στο τηλέφωνο. "Δεν βρήκα καθόλου χρόνο". Τραβάμε όλοι μας πολλά, ευχηθήκαμε να σφραγιστούν επιτέλους οι αόρατες οπές από τις οποίες (ποιοι και γιατί άραγε;) μας κλέβουν τον χρόνο και με τέτοια λόγια κλείσαμε. Στενοχωρήθηκα, βεβαίως, γιατί το τελευταίο βάζο άδειασε πριν κάνα δίμηνο και πρόσμενα, εβδομάδες τώρα, το καθιερωμένο ετήσιο δώρο του: δύο μεγάλες τσάντες κρίταμα, μαζεμένα από τα βράχια ενός ανεμοδαρμένου ευβοϊκού γιαλού. Μιλάμε για το πρώτο, ανοιξιάτικο χέρι, πριν από την ανθοφορία, αναμφίβολα πιο τρυφερό και αρωματικό από του κατακαλόκαιρου, που αποτελεί τον κανόνα σε πολλές περιοχές. Μεταξύ φίλων τα συμπεφωνημένα, παρότι άρρητα, τηρούνται απαρέγκλιτα, κανονικά παραλαμβάνει λοιπόν αργότερα δύο δοχεία, φέτος όμως θα τα στερηθεί. Η συνταγή της παρασκευής είναι απλούστατη, καλό καθάρισμα, βράσιμο μόνο δύο λεπτά, στούμπωμα...