Απεχθάνομαι το αγουροξύπνημα. Γνωρίζω βεβαίως τα οφέλη του, αν σηκωθώ όμως πριν χαράξει μέρα, σέρνομαι ολημερίς. Υπάρχουν φορές πάντως που μοιάζει αναγκαίο· μία από αυτές στηρίζεται σε βοτανικά δεδομένα και υπηρετεί τη γευστική απόλαυση. Όλα αυτά συνηγόρησαν στο να ρυθμίσω κυριακάτικα το ξυπνητήρι σε ώρα για μένα αδιανόητη. Εξηγούμαι: αγαπώ πολύ τη γλιστρίδα και απολαμβάνω όσο γίνεται πιο συχνά τα τρυφερά, χυμώδη και ξινούτσικα φυλλαράκια της, κατά κανόνα συνοδεύει τις βραστές πατάτες με γιαούρτι, όπως και τις πράσινες σαλάτες μου. Σμίγει άριστα με ντομάτα, πιπεριές και ατζούρι (από τότε που το ανακάλυψα, δεν ξαναφύτεψα αγγούρια, οφείλω κάποτε να σας αποκαλύψω περισσότερα για την εξοχότητά του), με βασιλικό, κόλιαντρο και μαϊντανό (φρέσκα όλα εννοείται), με πορτοκάλι και μανταρίνι. Επίσης ταιριάζει πολύ με τα λευκά τυριά, ασφαλώς και σε νωπή μορφή, αλλά σε υπέρτερο βαθμό αφού ζεματιστεί πρώτα για δύο λεπτά. Ανακάλυψα ότι τότε...