Η διδασκαλία ολόκληρου λογοτεχνικού βιβλίου στη σχολική τάξη είναι ένα σημαντικό βήμα ενίσχυσης της φιλαναγνωσίας και ευρύτερα της κριτικής σκέψης, αν και κατέληξε, λόγω των γνωστών παθογενειών του εκδοτικού χώρου (για τη συντεχνία δεν έχει σημασία η καταλληλότητα των προτεινόμενων βιβλίων, αλλά ο "αποκλεισμός" από την έμμεση χρηματοδότηση), σ' έναν πολύ συγκεκριμένο κατάλογο κλασικών έργων, χωρίς να προσφέρεται στον εκπαιδευτικό η δυνατότητα επιλογής από περισσότερα και κυρίως πιο σύγχρονα βιβλία. Προτιμήθηκαν, δηλαδή, έργα χωρίς εκδοτικά δικαιώματα, βιβλία πολυσχολιασμένα, ώστε ο σχολικός "φιλόλογος" (που μπορεί να είναι ιστορικός ή φιλόσοφος, χωρίς δηλαδή ιδιαίτερη εξοικείωση από τις σπουδές του με τη λογοτεχνία) να μπορεί να ανταποκριθεί στην ερμηνευτική προσέγγιση του εκάστοτε κειμένου. Η ατολμία, βέβαια του Υπουργείου Παιδείας είναι δικαιολογημένη: μία σημαντική μερίδα φιλολόγων, ειδικά απ' τους νεότερους, μπαίνει στα...