Αυτές τις μέρες, στις καρδιές όλων των Ελλήνων αντηχεί ξανά το μεγάλο, το αθάνατο "ΟΧΙ". Το ΟΧΙ που δεν ήταν μια στιγμή· ήταν ένα έπος ψυχής, μια βροντερή κραυγή αξιοπρέπειας, μια υπόσχεση Ελευθερίας. Στις 28 Οκτωβρίου του 1940, όταν η Ευρώπη έτρεμε κάτω από τη μπότα του φασισμού, η Ελλάδα, μικρή σε πληθυσμό, αλλά τεράστια σε ψυχή, στάθηκε όρθια. Είχε ηγέτες που τίμησαν την Ιστορία και έναν λαό που δεν λογάριασε αριθμούς. Ο Ιωάννης Μεταξάς, εκφράζοντας τη φωνή του Έθνους, απάντησε με το ιστορικό: "Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας". Και ολόκληρος ο ελληνικός λαός -οι άνδρες στο μέτωπο, οι γυναίκες στην Πίνδο, οι γέροντες και τα παιδιά στα χωριά- έδωσαν το δικό τους ΟΧΙ. Η Γενιά του '40 απέδειξε πως δεν λέμε πια "οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες", αλλά "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες". Μόλις οκτώ εκατομμύρια ψυχές αντιστάθηκαν σε εκατόν...