Η Έλενα Μαρούτσου ξέρει να αφηγείται τα σοβαρά ζητήματα του ανθρώπου και του καιρού δίχως ποτέ να πέφτει στην παγίδα της σοβαροφάνειας Στο πρώτο διήγημα της συλλογής "Ντόμινο - Η τέχνη των αλυσιδωτών πτώσεων" της Έλενας Μαρούτσου βρίσκουμε τον Μίλτο να προσπαθεί να ακροβατήσει όρθιος μέσα σε ένα βαγόνι τρένου: "Το παν είναι να 'χεις τα πόδια κάπως ανοιχτά και ελαφρώς λυγισμένα. Δεν πρέπει να κλειδώνουν τα γόνατα. Άπαξ και κλειδώσουν, η πτώση είναι αναπόφευκτη". Ο Μίλτος προσπαθεί να γλιτώσει την πτώση. Κάτι που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάνουν όλοι οι ήρωες των επτά διηγημάτων της συλλογής, καθώς τους βρίσκουμε να προσπαθούν να ζήσουν την καθημερινότητά τους, όση καθημερινότητα τους αναλογεί, σε έναν ανοίκειο κόσμο -χρόνο και τόπο με άλλα λόγια- που τρέχει με χίλια δίχως να ενδιαφέρεται για τις ανάγκες ή τις επιθυμίες τους. Ισορροπούν, όπως ο σέρφερ στη φαντασία του Μίλτου, πάνω σε μια σανίδα που είναι ζήτημα χρόνου να εκτοξευθεί...