Ανθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν τη δόξα των παιδιών τους. Που δεν τα πιάνουν από το χέρι, αλλά τα μπουκώνουν με σάπιες λέξεις Δεν έχουν όλες οι αγάπες τις ίδιες ευθύνες, ούτε βέβαια οι εποχές, οι ευθύνες τους και ο τρόπος της αγάπης είναι διαφορετικός. Γι' αυτό, χωρίς διάθεση νοσταλγίας, πρέπει να πω ότι δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η αγάπη για τα παιδιά των δικών μας γονιών, για μας δηλαδή, ήταν βαριά κι ασήκωτη. Έπεφταν και στη φωτιά, σχεδόν κυριολεκτικά, για να μας μεγαλώσουν. Χωρίς πολλές κουβέντες, χωρίς έπαρση, μονάχα με μια ανυποχώρητη υπερηφάνεια. Θα έλεγα με μετρημένα λόγια και μετρημένα βήματα. Και για να μην παρεξηγηθώ και θεωρηθούν οι πράξεις λιγοστές, θέλω να πω ότι, λέγοντας "μετρημένα", εννοώ με το μέτρο του τραγουδιού και του χορού, το πανάρχαιο "μέτρον άριστον". Από όπου τίποτα δεν περισσεύει, γιατί όταν περισσεύει, ο χορός της ζωής γίνεται χοροπηδητό και το τραγούδι φλυαρία. Δεν ήταν τέτοιοι οι άνθρωποι που...