Είσαι νέος άνθρωπος κι όμως είσαι αιώνες γέρος - πιο γέρος κι από τον θάνατο... Είσαι νέος άνθρωπος. Κανονικά θα έπρεπε να πλαταγίζεις έναν ήλιο καμωμένο απ' όλα τα κρύσταλλα μιας θριαμβικής λύπης, που αλλιώς λέγεται και χορός. Αλλά εσύ είσαι ακίνητος. Πότε πρόλαβες να κουραστείς τόσο; Πότε πρόλαβες να παγώσεις μέσα στο μυαλό σου; Σε βλέπω και τρομάζω μ' αυτό το πρόσωπο απαγχονισμένου από τον λαιμοδέτη του. Μ' αυτό το βλέμμα που φοβάται να δει και πεθαίνει από φόβο. Πότε πρόλαβες να γίνεις νεκρός; Είσαι νέος άνθρωπος. Θα έπρεπε να ζεις τις πελώριες, ασύντακτες, ακατάσχετες και τελικά άπειρες μέρες της νεότητάς σου. Θα έπρεπε να ιδροκοπάς ξεγεννώντας το χάος πάνω από το γέλιο ενός ποτηριού, ενός κοριτσιού, ενός μολυβιού, όπου "πολλά διαμείβονται". Κι εσύ; Εσύ έτρεξες να κρυφτείς. Να σιγουρευτείς ότι ο εξευτελισμός σου θα είναι τέλειος. Πότε πρόλαβες; Πού βρήκες τόσο μαύρο για να μουτζουρώσεις όλους τους καθρέφτες της ζωής σου, έτσι που...