Υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν τη ζωή τους με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, την κέντησαν ανεξίτηλα με τις πράξεις τους και την άφησαν σαν παρακαταθήκη ατίμητη στα παιδιά, στα εγγόνια τους και σε όσους τους γνώρισαν, τους αγάπησαν και τους εκτίμησαν. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν η γιαγιά μου, η Χρυσταλλένη Μιτσίδου. Μια γυναίκα πανέξυπνη, αυστηρή μα δίκαιη, γεμάτη πείσμα και μεγάλη διαύγεια πνεύματος. Μια Ελληνίδα παιδαγωγός σε χρόνια σκληρά και δύσκολα για τις γυναίκες, που κατάφερε, όμως, να γίνει φάρος πίστης, επιμονής, ακατάβλητης προσπάθειας και εργατικότητας για όσους την γνώρισαν . Αυτό το αφήγημα είναι η δική μου απόδοση τιμής, το δικό μου μεγάλο "ευχαριστώ", στη γυναίκα που μας άφησε σαν κληρονομιά όχι μόνο το όνομα της αλλά και έναν κόσμο ολόκληρο: Τον κόσμο της Δασκάλας με τα μαύρα, δηλαδή των αρχών και αξιών, της σκληρής δουλειάς, της αξιοπρέπειας, του σεβασμού, του φιλότιμου και της λεβεντιάς μιας εκπαιδευτικού που τίμησε την...