Κάθε γονιός ονειρεύεται να αφήσει κάτι πίσω - ένα σπίτι, ένα χωράφι, ένα κτίριο - ως παρακαταθήκη για τα παιδιά του. Είναι μια πράξη αγάπης, για να ξεκινήσουν την ζωή με θετικό πρόσιμο και μια μορφή ασφάλειας. Κι όμως, έχω δει αμέτρητες φορές αυτό που ξεκινά ως ευλογία να μετατρέπεται σε κατάρα. Όταν οι γονείς αφήνουν μερίδια στο ίδιο ακίνητο στα παιδιά τους, πιστεύουν ότι ενεργούν δίκαια. "Να παρουν ίσα μερίδια", λένε. Όμως η ζωή δεν λειτουργεί έτσι. Κάθε παιδί μεγαλώνει, παντρεύεται, αποκτά τη δική του οικογένεια, έχει τις δικές του οικονομικές ανάγκες, τις δικές του απόψεις και προτεραιότητες. Ξαφνικά, αυτή η "κοινή" κληρονομιά γίνεται πηγή ατελείωτης έντασης. Μόλις ένα ακίνητο έχει πολλούς συνιδιοκτήτες, με εξ'αδιαιρέτου μερίδια, ως επι το πλείστον δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς τη συναίνεση όλων. Δεν μπορείς να το πουλήσεις, να το αναπτύξεις, να το ενοικιάσεις ή καν να το συντηρήσεις σωστά αν δεν συμφωνούν όλοι. Και όταν...