"Οι επαγγελματίες μετανάστες του Υπουργείου Παιδείας, αυτοί που αφήνουν οικογένειες και παιδιά στο βωμό του μεροκάματου" Τους πίνακες των αναπληρωτών κάθε χρονιά, την ίδια εποχή που γράφω αυτές τις γραμμές, τους εγκολπώνομαι. Τους καταπίνω και νοιώθω την γεύση των συναισθημάτων της βαλίτσας που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι: οι ταξιδιώτες της εκπαίδευσης. Οι επαγγελματίες μετανάστες του Υπουργείου Παιδείας, αυτοί που αφήνουν οικογένειες και παιδιά στο βωμό του μεροκάματου. Τους αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους. Τους αγάπησα όταν αγωνιούσαν για την εγκυμοσύνη της γυναίκας τους. Όταν η γιαγιά έστελνε βίντεο στη μαμά τις γιορτές των παιδιών της. Όταν στα διαλείμματα ή στο κενό τους πήγαιναν(συνήθως κοντά στις εξώπορτες, σα να 'θελαν να διακτινιστούν κοντά στους αγαπημένους τους) να τηλεφωνήσουν. Το τηλέφωνο κοντά στο πρόσωπο και το πρόσωπο, αλλαγμένο, χαρούμενο και συνάμα νοσταλγικό με μια διάχυτη τρυφερότητα, το διάλειμμα του διαλείμματος...