Δεν υπάρχει ουδετερότητα όταν η κοινωνία μετατρέπεται σε πεδίο εκμετάλλευσης. Όταν οι εργαζόμενοι πληρώνουν κάθε κρίση, ενώ η οικονομική ελίτ καρπώνεται τα κέρδη. Η οργή μας δεν είναι απλά δικαιολογημένη - είναι αναγκαία. Ζούμε σε μια χώρα όπου οι υπουργοί αμείβονται με 10.000 ευρώ τον μήνα και δηλώνουν χωρίς ντροπή ότι "δεν βγαίνουν". Κι όμως, αυτοί οι ίδιοι αποφασίζουν πως 700 ευρώ είναι αρκετά για να ζήσει ένας εργαζόμενος. Μιλούν για "οικονομική σταθερότητα" και "δημοσιονομική πειθαρχία" ενώ απολαμβάνουν χλιδή, ασυλία και προνόμια που οι περισσότεροι δεν θα αγγίξουν ποτέ. Από τις βίλες στα Βόρεια Προάστια και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, διαμορφώνουν μια εικονική πραγματικότητα: ότι όλα γίνονται "για το καλό μας", ότι "δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα", ότι αν ζητήσουμε κάτι παραπάνω, θα βουλιάξει η χώρα. Κι όλα αυτά, ενώ η κοινωνική πλειοψηφία βουλιάζει ήδη - στην ακρίβεια, στους μισθούς-ξεφτίλα, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στην ανασφάλεια.