Μήπως τα παιδιά, μέσα στην ίδια την τάξη, προσπαθούν απλά να θυμηθούν ότι είναι παιδιά; Υπάρχουν στιγμές μέσα στην τάξη όπου ο θόρυβος δεν είναι απλώς θόρυβος. Είναι κάτι σαν σιωπηλή κραυγή - ένα μήνυμα από εκείνα που δεν γράφονται σε τετράδια, δεν χωρούν σε βιβλία, δεν περιμένουν την άδεια κανενός για να ειπωθούν. Είναι η στιγμή που ο δάσκαλος λέει "ησυχία" κι όμως δεν την ακούει κανείς, γιατί αυτό που προλαβαίνει να ακουστεί πρώτο είναι η ανάγκη των παιδιών να μιλήσουν. Να γελάσουν, να συνδεθούν, να πάρουν μια ανάσα. Και τότε αναρωτιέσαι: Μήπως τελικά αυτό που μας φαίνεται "απείθεια" είναι ένα σύμπτωμα; Μήπως ο ψίθυρος είναι η πραγματική φωνή; Μήπως τα παιδιά, μέσα στην ίδια την τάξη, προσπαθούν απλά να θυμηθούν ότι είναι παιδιά;Το σχολείο ως μοναδικό καταφύγιο παιδικότητας Οι εκπαιδευτικοί βλέπουν καθημερινά μια ολοένα πιο συχνή εικόνα: παιδιά κουρασμένα, αγχωμένα, αφηρημένα, με μια ενέργεια που μοιάζει να βρίσκει διέξοδο μόνο μέσα...