ήπως η στάση αυτή του αδιάφορου, του τουρίστα είναι μία καταδίκη, μία άρνηση του συστήματος, μέρος του οποίου έχουμε γίνει και εμείς οι εκπαιδευτικοί; Ε ψιτ, τούριστ! Το άκουγα συχνάκις να ξεπηδάει από τα χείλη του απόμαχου τώρα συναδέλφου, κατευθυνόμενο στους λυκειοπαίδες του σχολείου. Όταν διαπίστωνε ότι κάποιος είναι ασυνεπής, όταν έμοιαζε αυτός ο κάποιος εκτός τόπου και χρόνου. Μου φέρνε μειδίαμα, μου γεννούσε ευθυμία, και ενίοτε ένα προβληματισμό, μάλλον ελαφρύ και μάλλον φευγαλέο. Τώρα νιώθω όλο και πιο συχνά - και βάζω στοίχημα δεν είμαι ο μόνος - ότι αυτός ο προβληματισμός έχει βάρος και διάρκεια. Και δεν χρειάζεται ως έναυσμα τώρα πια η γνώριμη συναδελφική φωνή. Κάποιες μαθήτριες και κυρίως κάποιοι μαθητές έρχονται με ματογύαλα ηλίου και καπελάκι, για να δηλώσουν την τουριστική νοοτροπία. Ιδίως τώρα που πιάνουν και οι ζέστες. Αν μπορούσαν μάλιστα, θα ερχόντουσαν με παντοφλίτσα διχαλωτή, σορτσάκι ή βερμούδα και probably οι της...