Τώρα κάθονται και τρώνε με το ένα χέρι και με το άλλο έχουν αγκαλιαστεί, λένε πόσο πολύ αγαπιούνται κι αυτό που παίρνει, υπόσχεται όταν θα πληρωθεί η μαμά του, να τον κεράσει Εγώ κανονικά πρέπει να θυμίζω τον κανόνα που λέει ότι ο καθένας τρώει τα δικά του, δεν καθόμαστε αγκαλιά στο τραπέζι κι ο καθένας στρώνει μπροστά του, αλλά τι είναι οι κανόνες μπροστά στον τρόπο που δουλεύουν μόνα τους την ενσυναίσθηση, τη φιλία και την αλληλεγγύη; Έχω δύο προνήπια που μένουν στο τμήμα μου μέχρι αργά. Το ένα είναι παιδί μεταναστών, καλά οικονομικά, ντυμένο σαν μοντέλο, με την τσάντα του γεμάτη φαγητά για να διαλέγει, γιατί είναι και δύσκολος. Το άλλο, την καλύτερη περίοδο της ζωής του, την πέρασε σε ξενώνα, από τότε που η μητέρα του μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης (αν και πλέον άρχισε και δουλειά και βρήκε σπίτι) και τα απογεύματα του δίνουμε να φάει από αυτά που έχει το σχολείο. Λογικό είναι να βλέπει τα καλούδια του πρώτου και να θέλει κι αυτός.