"Πάει καιρός, όμως, που - κι ανάμεσα σ' αυτούς ακόμα, μοναχά σ' έναν απ' τους χίλιους - υποπτεύομαι την ύπαρξη ενός φευγαλέου συστατικού που δεν ξέρω πώς να τ' ονομάσω" Ναι, ναι, όλοι από τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι, στις δόσεις μοναχά διαφέρουμε. Μα νότες βγάζει το βιολί, νότες και το ταμπούρλο - οι δόσεις των υλικών είναι που κάνουν τη διαφορά της ποιότητας στο τέλος. Ξεφεύγει ένα συστατικό λίγο παραπάνω εδώ κι αφήνει άρωμα πολύ, μα την 'ακούς' αταίριαστα αλμυρή στο τέλος την ουσία. Αλλού πάλι αυτή είναι υδαρής και απροσδιόριστη, αλλού πυκνή, μα τόσο στεγνή κι ομοιόμορφη, που πρώτη και τελευταία γεύση διαφορά δεν έχουν - χρόνια να κάνεις να την ξαναβρείς, ολόιδια θα 'ναι. Μία στις χίλιες όμως, πέφτεις πάνω σε μίγμα σπάνιο, εξαίσιο, που μοιάζει να τα 'χει όλα στον υπερθετικό βαθμό κι ωστόσο χωρίς ανάρμοστη υπερβολή. Ευστροφία κι οξύνοια να υποκλίνεσαι, μνήμη ακριβείας και γνώσεις να θαυμάζεις, φαντασία κι ευαισθησία να μη...