"Η αξιολόγηση, αντί να λειτουργεί ως εργαλείο βελτίωσης και αναγνώρισης της εκπαιδευτικής αξίας, καταντά άλλοθι για την επιβολή κομματικών επιλογών και την ενίσχυση της διαφθοράς που υποτίθεται ότι καλείται να αντιμετωπίσει" Το επιχείρημα "όποιος αξιολογεί πρέπει να αξιολογείται" ακούγεται συχνά στον δημόσιο λόγο, ιδίως όταν η πολιτική ηγεσία επιχειρεί να προωθήσει νέους μηχανισμούς ελέγχου στην εκπαίδευση. Σε πρώτη ανάγνωση φαντάζει δίκαιο, διαπερασμένο από μια αίσθηση ισονομίας, λογοδοσίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα λαϊκιστικού "τσιτάτου" που επιδιώκει να δημιουργήσει κοινωνικούς αυτοματισμούς, διασπώντας τη συνοχή του εκπαιδευτικού σώματος και μεταφέροντας τις ευθύνες για τα συστημικά προβλήματα της εκπαίδευσης στις πλάτες των εκπαιδευτικών. Η χρήση τέτοιων συνθημάτων στην εκπαιδευτική πολιτική δεν είναι νέα. Τη δεκαετία του 1980, η Μάργκαρετ Θάτσερ και οι...