Όπως λέει ένας εκπαιδευτικός: "Η πολιτεία μας ζητά να κάνουμε συμπεριληπτική εκπαίδευση, αλλά χωρίς τα εργαλεία. Είναι σαν να σου δίνουν ένα πινέλο και να σου ζητούν να ζωγραφίσεις έναν πίνακα χωρίς καμβά". Σε κάθε σχολική τάξη υπάρχουν παιδιά που κουβαλούν έναν αόρατο αγώνα. Παιδιά που παλεύουν με δυσλεξία, ΔΕΠΥ, διαταραχές λόγου, παιδιά στο φάσμα του αυτισμού. Παιδιά που ο κόσμος συχνά αποκαλεί "διαφορετικά", αλλά στην πραγματικότητα είναι κομμάτι της ίδιας εκπαιδευτικής κοινότητας - απλώς με έναν άλλο τρόπο μάθησης. Η καθημερινότητα αυτών των παιδιών μοιάζει με έναν δρόμο γεμάτο εμπόδια. "Η κόρη μου κάθε βράδυ έσπαγε τα μολύβια από την αγωνία της να διαβάσει σωστά", λέει η Μαρία Π., μητέρα παιδιού με δυσλεξία. "Δεν ήταν ότι δεν ήθελε. Ήταν ότι το χαρτί μπροστά της έμοιαζε βουνό". Οι συμμαθητές τους συχνά δεν καταλαβαίνουν. Ένα πείραγμα, μια αποδοκιμασία, ένα βλέμμα ειρωνικό αρκούν για να πληγώσουν την ήδη εύθραυστη αυτοπεποίθησή...