Χωρίς στήριξη από την Πολιτεία, με βουνό εξωδιδακτικών καθηκόντων και στοχοποίηση από τα ΜΜΕ, οι δάσκαλοι γίνονται "αποδιοπομπαίοι τράγοι" ενός συστήματος που τους αφήνει να παλεύουν με το αδύνατο. Σε μια σχολική αίθουσα, πίσω από τα θρανία, κρύβονται ιστορίες: ο μαθητής με δυσλεξία που κοκκινίζει όταν τον ρωτούν να διαβάσει, το παιδί με ΔΕΠΥ που δεν αντέχει να καθίσει στην καρέκλα, ο έφηβος που κουβαλά το βάρος της φτώχειας στο σπίτι του. Και απέναντί τους ένας άνθρωπος μόνος, ο εκπαιδευτικός, που προσπαθεί να τα χωρέσει όλα. Να διδάξει, να στηρίξει, να κατανοήσει. Χωρίς ουσιαστικά μέσα, χωρίς βοήθεια από την Πολιτεία. Όταν οι αριθμοί κρύβουν πρόσωπα Τα "25άρια" και "27άρια" τμήματα ακούγονται απλώς σαν αριθμοί. Όμως πίσω τους κρύβεται η αδυναμία ενός ανθρώπου να είναι παντού. "Έχω 25 μαθητές. Οι 9 έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Προσπαθώ να διαφοροποιώ το μάθημα, αλλά είναι αδύνατο. Αισθάνομαι ότι προδίδω και αυτούς που χρειάζονται...