Δεν έφυγαν γιατί πρόδωσαν την πατρίδα τους. Έφυγαν γιατί η πατρίδα δεν τους άφησε να μείνουν με αξιοπρέπεια Κοιτάζω γύρω μου τα παιδιά μας. Στο σχολείο, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια, στις στάσεις των λεωφορείων, στις ουρές των ΚΕΠ, στα διλήμματα των Πανελλαδικών, στους δρόμους των διαδηλώσεων. Κι αναρωτιέμαι: πότε προλάβαμε να τους αφαιρέσουμε το δικαίωμα στο μέλλον, και μάλιστα χωρίς να το παραδεχτούμε; Είναι τα πιο μορφωμένα παιδιά που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα. Μιλούν γλώσσες, χειρίζονται με φυσικότητα την τεχνολογία, αναζητούν γνώση πέρα από τα σχολικά βιβλία, αμφισβητούν και καλώς το κάνουν. Κι όμως, τους κοιτάμε συχνά με καχυποψία. Σαν να μην τους έχουμε εμπιστοσύνη. Σαν να μην θέλουμε να τους αφήσουμε χώρο να ανθίσουν. Τους μετράμε με βαθμούς, αλλά δεν τους ακούμε. Δεν φταίνε τα παιδιά που βαδίζουν σ' έναν λαβύρινθο αποστήθισης, εξετάσεων, κοινωνικής πίεσης, αβεβαιότητας. Φταίει το σύστημα που χτίσαμε - ή που αφήσαμε να...