Πρόσφατα, διαβάζοντας το βιβλίο: "Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης" των Κολέμπα - Μπίλλα, έπεσα πάνω σε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό απόσπασμα. Ένα απλό παιδικό στιγμιότυπο, μια συμβολική ιστορία από τη φυλή των Ζουλού, που λέει περισσότερα για την ανθρώπινη φύση απ' ό,τι πολλές κοινωνιολογικές πραγματείες. Ένας ανθρωπολόγος, κατά την επίσκεψή του στη φυλή των Ζουλού μιας κοινότητας που δοκιμάζεται σκληρά από τις συνθήκες, πρότεινε στα παιδιά ένα παιχνίδι: να τρέξουν προς ένα καλάθι γεμάτο φρούτα. Το πρώτο παιδί που θα έφτανε, θα τα έπαιρνε όλα. Έδωσε το σύνθημα. Αντί να συναγωνιστούν, τα παιδιά πιάστηκαν χέρι-χέρι, περπάτησαν μαζί και κάθισαν γύρω από το καλάθι, μοιράζοντας τα φρούτα ισότιμα. Όταν ο έκπληκτος ανθρωπολόγος τα ρώτησε γιατί δεν αγωνίστηκαν για την "ατομική νίκη", εκείνα απάντησαν με μια λέξη:Ubuntu. Μια λέξη με βαθιά πολιτισμική ρίζα, που σημαίνει: "Αν ένας από εμάς δεν είναι χαρούμενος, δεν μπορούμε...