Δεν θα τη βρείτε στα σύγχρονα λεξικά συναισθημάτων ούτε στα social media. Και όμως, η αρχαία ελληνική λέξη "οίζυς" κουβαλάει ένα νόημα που παραμένει διαχρονικό: τον πόνο που δεν περνά, τη θλίψη που ξεπερνά τις λέξεις, την ψυχή που αγγίζει τα όριά της. Πρόκειται για όρο θηλυκού γένους, με ιστορία που φτάνει ως τα ομηρικά έπη. Η "οίζυς" δεν είναι απλώς δυστυχία· είναι η ακραία μορφή ψυχικής οδύνης, σχεδόν υπαρξιακή. Είναι η απόλυτη φθορά, το σκοτάδι που καλύπτει την ύπαρξη όταν η ζωή φαίνεται να δοκιμάζει τα όριά της. Στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, εμφανίζεται σε στιγμές αδυναμίας και απόγνωσης. Είναι η λέξη που περιγράφει τη μάνα που θρηνεί το παιδί της, τον πολεμιστή που βλέπει την ήττα να πλησιάζει, τον άνθρωπο που δεν έχει άλλη επιλογή από την υπομονή. Οι μελετητές εξηγούν ότι η ετυμολογία της παραμένει αβέβαιη, πιθανώς προελληνική. Το ίδιο το ηχητικό σχήμα της λέξης, με τη διακοπή στο "οί", ενισχύει την αίσθηση σπαραγμού: δεν κυλά...