Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί της παλιότερης γενιάς μπήκαν στο σχολείο για να μιλήσουν σε παιδιά, όχι σε μηχανές. Για να κοιτάζουν τα μάτια των μαθητών, όχι τις ειδοποιήσεις στην οθόνη. Για να δημιουργούν σχέση, όχι λογαριασμό χρήστη. Υπάρχει μια στιγμή που δεν γράφεται σε κανένα ΦΕΚ και δεν αποτυπώνεται σε κανένα οδηγο-χρήσης: η στιγμή που ο εκπαιδευτικός - συνήθως μεγαλύτερος σε ηλικία, κουρασμένος από χρόνια προσφοράς - κοιτάζει έναν καινούργιο διαδραστικό πίνακα και νιώθει... ξένος. Στέκεται μπροστά σε ένα μηχάνημα που υπόσχεται θαύματα, κι όμως μέσα του γεννιέται μια μικρή, αλλά δυνατή φωνή: "Μπορώ να τα καταφέρω; Ή μήπως το σχολείο προχωράει χωρίς εμένα;"Μια επανάσταση που ήρθε απότομα Η ψηφιοποίηση στο σχολείο δεν ήρθε αθόρυβα. Ήρθε σαν κύμα - και μάλιστα μεγάλο. Νέα συστήματα, νέες πλατφόρμες, ψηφιακά βιβλία, e-class, e-absences, Teams, Webex, myschool, tablet, εργαστήρια δεξιοτήτων, διαδραστικοί πίνακες, εφαρμογές για κάθε...