Φοβάται μην αποτύχουν τα παιδιά της. Μην "κοπούν" από ένα σύστημα που, αντί να εκπαιδεύει, κατατάσσει. Αντί να καλλιεργεί, επιλέγει Σχεδόν μισό αιώνα διδάσκω και συνομιλώ με νέους. Παιδιά από κάθε γωνιά της Ελλάδας, κάθε κοινωνικό στρώμα, κάθε αγωνία και κάθε όνειρο. Δεν τους είδα ποτέ ως αριθμούς, ως "υποψήφιους", ως στατιστικές. Τους είδα ως μελλοντικούς πολίτες ελεύθερους ανθρώπους, έτοιμους να αλλάξουν τον κόσμο. Γι' αυτό και δεν μπορώ να σιωπήσω μπροστά σε ένα σύστημα που τους αναγκάζει να δώσουν"τη μάχη της ζωής τους" στα 17 τους, μέσα από τις Πανελλαδικές. Κάθε Ιούνιο, η Ελλάδα σιωπά. Όχι γιατί στοχάζεται, αλλά γιατί φοβάται. Φοβάται μην αποτύχουν τα παιδιά της. Μην "κοπούν" από ένα σύστημα που, αντί να εκπαιδεύει, κατατάσσει. Αντί να καλλιεργεί, επιλέγει. Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να επενδύει στην Παιδεία αλλά μόνο ως μέσο πρόσβασης σε ένα πτυχίο, όχι ως θεμέλιο ελευθερίας. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, παιδιά ακόμη, καλούνται...