Εδώ και αρκετά χρόνια, ένα αόρατο νήμα συνδέει τις συζητήσεις στις Συνόδους των Πρυτάνεων με τα σχέδια των εκάστοτε κυβερνήσεων: το νήμα της λεγόμενης "αναδιάρθρωσης" του πανεπιστημιακού χάρτη. Μια λέξη τεχνική, σχεδόν ουδέτερη, που πίσω της κρύβει μια δύσκολη πραγματικότητα: συγχωνεύσεις, καταργήσεις τμημάτων, μετακινήσεις προσωπικού και -τελικά- λιγότερες ευκαιρίες για νέους ανθρώπους. Τα ελληνικά πανεπιστήμια μοιάζουν να βαδίζουν -σιωπηρά αλλά σταθερά- προς ένα σημείο καμπής. Η λέξη που ακούγεται επίμονα στους διαδρόμους του Υπουργείου Παιδείας και στις συνεδριάσεις των Πρυτάνεων είναι "αναδιάρθρωση". Ένα τεχνοκρατικό πέπλο που σκεπάζει μια πιο σκληρή πραγματικότητα: συγχωνεύσεις, καταργήσεις και συρρίκνωση τμημάτων, με πρόσχημα τον "μειωμένο αριθμό φοιτητών" - έναν αριθμό, όμως, που το ίδιο το σύστημα φρόντισε να μειώσει μεθοδικά. Η επιχειρηματολογία είναι γνωστή: "Τα τμήματα έχουν λίγους φοιτητές, δεν είναι βιώσιμα". Ωστόσο, πίσω...