Πώς να δεχτείς ότι το χωριό σου θα γινόταν φάντασμα; Μικρέ παλιέ, φίλε μου, Που να 'ξερες ότι θα έλθουν καιροί που θα είσαι μόνος στην πλατεία, γιατί το μικρό χωριό σου στον ψηλό λόφο - που του έδωσε τη χάρη να βλέπει την αυγή του ήλιου εκεί πέρα μακριά στον Ερύμανθο και έτσι θα πάρει το ζηλευτό όνομα Αυγή - θα έχει ερημώσει και θα ψάχνεις να βρεις εικόνες, που να σου θυμίζουν τα παιδικά σου χρόνια, τις παραστάσεις που δεν τις ξεθωριάζει ο χρόνος αλλά τις ζωηρεύει, χωρίς να καταλαβαίνεις το πως γίνεται αυτή η παραξενιά... Και να προσπαθείς να ακούσεις τις παιδικές φωνές από τα τρεξίματα και τα παιχνίδια στους δρόμους και στα σοκάκια του χωριού, το γκαπ - γκουπ της μπάλας κάτω στο ελιοσκέπαστο μικρό γηπεδάκι, να περπατήσεις θαρρετά στον κεντρικό δρόμο, εκεί που δειλά - δειλά ίσα που ακουμπούσες τα πόδια σου στο χαλικόστρατο για να μη σε προσέξουν... Να πηγαίνεις προς την κεντρική πλατεία με τα καφενεία και τα μπακάλικα τριγύρω, να τα...