Ο όρος "προσοντούχοι αγράμματοι" περιγράφει ανθρώπους με πλήθος βεβαιώσεων, δεξιοτήτων και "πιστοποιήσεων", αλλά χωρίς στέρεο υπόβαθρο γνώσεων ή κριτικής ικανότητας. Η εκπαιδευτική πολιτική των τελευταίων δεκαπέντε ετών, από την εποχή των μνημονίων έως τον ψηφιακό μετασχηματισμό του σήμερα, έχει εισάγει σειρά από "καινοτόμες" πρακτικές και έννοιες, όπως η "μικτή μάθηση", οι "ήπιες δεξιότητες", ο "ψηφιακός εκσυγχρονισμός" και η " αυτονομία της σχολικής μονάδας". Πίσω από τη φαινομενική πρόοδο όμως, διαφαίνεται μια βαθύτερη κρίση μορφωτικού περιεχομένου. Το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι: οδηγούμαστε σε ένα σχολείο της ουσίας ή σε μια βιομηχανία "προσοντούχων αγραμμάτων";Από την Παιδεία στη δεξιότητα: Μια σταδιακή μετατόπιση Από το 2010 και μετά, η ελληνική εκπαιδευτική πολιτική, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, ακολουθεί πιστά τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ. Η έμφαση δίνεται όχι στην κριτική σκέψη ή την κατανόηση του κοινωνικού γίγνεσθαι...