Ο Παύλος Παυλίδης είναι στα 100-150 μέτρα μακριά, παίζει τον "Βασιλιά της σκόνης" και κάνει τη χαρακτηριστική του κίνηση κάθε φορά που βρίσκεται στη σκήνη: καλύπτει με τα χέρια του τα αφτιά του. Σε αυτά τα 150 μέτρα μεσολαβούν πολλά κεφάλια, αλλά το μάτι σου πέφτει στα δύο-τρία παιδιά που έχουν σκαρφαλώσει σε ενήλικους ώμους. Κουνούν τα χέρια τους στο ρυθμό ή απλώς ακολουθούν το λίκνισμα του ατόμου στο οποίο στηρίζονται. Ρίχνω μια ματιά πίσω μου και τα παιδιά πάνω σε ώμους είναι ακόμα περισσότερα. Πόσα βήματα να είναι τα 150 μέτρα; Πόσα προλαβαίνεις να σκεφτείς μέχρι να τα διανύσεις. Το Σάββατο το βράδυ, στην Πλατεία Νερού, το κοινό μαζί με τον Παυλίδη χωρέσαμε σε αυτά τα 150 μέτρα κοντά τρεις δεκαετίες, με τα τραγούδια του, με τις ζωές μας, με το πόσο αλλάξανε μέσα σε αυτά τα χρόνια. Κι αυτός ο ενήλικος ώμος του 2025 μπορεί το 1998 να βρισκόταν στο ΟΑΚΑ και να ήταν μόλις 16 ή 17, σε εκείνο support των Σπαθιών στους Rolling...