Τα Plasmata στο Πεδίον τους Άρεως φέτος μοιάζουν λιγότερο με μια έκθεση και περισσότερο με συναντήσεις αναπάντεχες. Δεν μοιάζουν βαλμένα, τοποθετημένα σε ειδικές θέσεις για να αφηγηθούν και να εξυπηρετούν όλα μαζί μια συνεχόμενη ιστορία, ούτε να συμβάλουν το ένα απαραίτητα στο αφήγημα του άλλου. Φέτος τα Plasmata έχουν μάθει να ζουν για τον εαυτό τους, ελεύθερα αλλά και μέσα στον αυθορμητισμό της συνύπαρξης. Να χαίρονται την παραμονή τους στο πάρκο, να το ζουν ακόμα και στα πιο δυσπρόσιτα σημεία του, να απλώνονται διακριτικά, αθόρυβα ώσπου να τα συναντήσουμε, ανάμεσα σε θάμνους, μνημεία, δέντρα και παρτέρια. Αυτά τα Plasmata μοιάζουν περισσότερο με εκείνα που πράγματι συναντάμε καθώς αποφασίζουμε να επισκεφθούμε ένα μεγάλο πάρκο της Αθήνας. Αφού περάσουν εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα προσαρμογής από τη βαβούρα του αστικού τοπίου, μέχρι να αντιληφθούμε το περιβάλλον που αλλάξαμε. Άλλα πιο οικεία και άλλα πιο εξωτικά, άλλα πιο αργόσυρτα...