"Αν με ρωτήσεις πώς νιώθω...": Η κραυγή ενός μαθητή με αναπηρία Καλησπέρα, με λένε Μάγδα και σας στέλνω τις σκέψεις του γιου μου Παναγιώτη μαθητή με αναπηρία που ήθελε να τις εκφράσει. "Αν με ρωτήσεις τι νιώθω από το κράτος..." > Αν με ρωτήσεις πώς νιώθω... Θα σου πω ότι νιώθω εγκατάλειψη. Όχι γιατί δεν έχω αξία, αλλά γιατί δεν βλέπω κανέναν να νοιάζεται στ' αλήθεια. Έχω την αναπηρία μου. Παλεύω με αυτήν κάθε μέρα. Μα δεν μου φτάνει αυτό. Πρέπει να παλεύω και με το κράτος. Να ανησυχώ αν θα υπάρχει σχολικό για να πάω σχολείο. Αν θα μπορώ να πάω τουαλέτα με αξιοπρέπεια. Αν θα έχω χώρο να φάω σαν άνθρωπος. Αν θα μπορώ να βγω διάλειμμα χωρίς να κινδυνεύω. Να φοβάμαι αν το προαύλιο είναι ασφαλές. Να περιμένω μήνες για να έρθει το βοήθημά μου. Να μιλάμε για τσιμέντα και προκατ αντί για όνειρα. Είναι αυτό σχολείο για ένα παιδί; Ποιος, αλήθεια, ενδιαφέρεται; Γιατί εγώ, ένα παιδί με αναπηρία, νιώθω πως παλεύω διπλά. Και με τη ζωή μου, και με...