Σε ποιους μαθητές να βάλουμε όρια, ποιους νέους να περιορίσουμε, ποιο κύρος να επικαλεστεί κανείς σήμερα για να ζητήσει πειθαρχία και σεβασμό; Η μόρφωση δεν είναι πια το ζητούμενο του σχολείου, γι' αυτό και ο εξοβελισμός της Παιδαγωγικής από κάθε συζήτηση. Δεν είναι πια αυτή που χτίζει χαρακτήρες και συμπεριφορά. "Λογικό". Αφού η γνώση κατάντησε τυπικό προσόν και πληροφορία, η κριτική σκέψη σχεδόν χωρίς αντικείμενο, οι περιβόητες δεξιότητες αιωρούνται εκτός πλαισίου, η καραμέλα-κίνητρο αγκομαχά μέσα σ' έναν στεγνό ωφελιμισμό. Ακόμα και ο αθλητισμός που τόσο διαφημίζεται, μοιάζει σαν μια απλή δραστηριότητα, ένα χόμπι, "κάτι βρε αδερφέ να κάνουν τα παιδιά". Το πράγμα βέβαια έχει προχωρήσει: "Ειδικά κέντρα" και "τεχνικά γυμνάσια" για τους παραβατικούς μαθητές. Κι έτσι η πραγματική ή υποτιθέμενη παραβατικότητα γίνεται κι αυτή κάτι σαν διαγνωστική κατηγορία που συνοδεύει το άτομο. Μαζί και η νέα επωδός: "Όρια! Τα παιδιά θέλουν όρια!". Και...