Δεν λέμε "οι βαθμοί δεν έχουν σημασία". Λέμε "έχουν τη θέση τους". Όταν η αγάπη πάψει να μετριέται σε δεκαδικά, το παιδί ανασαίνει, ο/η εκπαιδευτικός διδάσκει, ο γονιός συνοδεύει. Κι όλοι μαζί κερδίζουμε κάτι που δεν βαθμολογείται, αλλά φαίνεται: μια σχέση εμπιστοσύνης όπου η μάθηση ανθίζει. Η ερώτηση "Τι πήρες;" ακούγεται αθώα. Κι όμως, γίνεται πολλές φορές το πιο βαρύ σακίδιο στο σπίτι. Οι βαθμοί, από εργαλείο ανατροφοδότησης, κινδυνεύουν να γίνουν νόμισμα αξίας, απόδειξη αγάπης ή προνόμιο αποδοχής. Κι εκεί αρχίζει να παιδεύεται το παιδί, να πιέζεται ο γονιός, να φθείρεται ο/η εκπαιδευτικός. Ας δούμε το θέμα ζεστά, ανθρώπινα και με την ελπίδα ότι πάντα υπάρχει φωτεινή πλευρά-αρκεί να γυρίσουμε διακόπτη.Τρεις μικρές σκηνές 1) Η Μαρία (Δ' Δημοτικού): Γυρίζει σπίτι με 8/10 στην Ιστορία. "Μα πώς; Διαβάσαμε τόσες ώρες!" Η ματιά της μικραίνει. Στο μυαλό της δεν ηχεί πια η ιστορία που θυμήθηκε σωστά, αλλά η φράση "χάσαμε δύο μονάδες". 2) Ο...