Το ζήτημα της παράλληλης απασχόλησης ? δηλαδή της παροχής εργασίας εκ μέρους του εργαζόμενου σε περισσότερους του ενός εργοδότες ? ρυθμίστηκε με τη διάταξη του άρ. 9 ν. 5053/2023, καθώς μέχρι τότε αντιμετωπιζόταν βάσει των γενικών διατάξεων και αρχών του εργατικού δικαίου. Πριν τη δημοσίευση του εν λόγω νόμου, η παράλληλη απασχόληση του μισθωτού ήταν κατ' αρχήν επιτρεπτή ? εφόσον δεν υπήρχε αντίθετη ρήτρα στη σύμβαση εργασίας ? υπό την προϋπόθεση αφενός ότι δεν έθιγε τα συμφέροντα του εργοδότη στον οποίο απασχολούταν κατά κύριο επάγγελμα, αφετέρου ότι δεν υπερέβαινε το θεσμοθετημένο όριο των οκτώ ωρών ημερησίως. Ο προαναφερθείς νόμος διατήρησε το ήδη ισχύον νομικό καθεστώς περί παράλληλης απασχόλησης στον πυρήνα του, πλην όμως ο νομοθέτης προέβλεψε ρητά ότι συμφωνίες ή ρήτρες περί απαγόρευσης παροχής εργασίας σε άλλους εργοδότες είναι άκυρες, θεσπίζοντας όμως κάποιες εξαιρέσεις που ανάγονται σε αντικειμενικούς λόγους. Τέτοιοι λόγοι...