Του κάθε ξενιτεμένου ο καημός είναι κάθε χρόνο, τις ημέρες αυτές που πέρασαν, το Μεγαλοβδόμαδο, η Ανάσταση και όλες οι μέρες της Πασχαλιάς, που φέτος συνέπεσε κοντά και η Πρωτομαγιά, να γυρίσουν στο χωριό τους. Εκεί που γεννήθηκαν και είδαν το πρώτο φως της ημέρας, αλλά και μεγαλώσανε εκεί "βγάζοντας" το Δημοτικό και μετά παίρνοντας το δρόμο του ξενιτεμού. Πώς και πώς περιμένουν τις ημέρες αυτές, τηλεφωνούν στους άλλους, που ζούνε σε άλλες πόλεις ή και στο εξωτερικό, και δίνουν ραντεβού εκεί στο χωριό. Εκεί θα βρούνε τους ηλικιωμένους γονείς και τους συγγενείς τους, που τώρα αυτοί είναι μόνιμοι κάτοικοι των χωριών. Χωριά βυθισμένα στην ανυπαρξία. Δίχως ν' ακούγονται οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που κάποτε στα σχολεία φοιτούσαν πολλά παιδιά, να μην ακούγονται τα κυπριά, τα κουδούνια, γιατί πάνε τα ζώα, έχουν εκλείψει κι αυτά. Αυτές τις μέρες περιμένουν αυτοί της ''περασμένης ηλικίας,'' να δούνε να ζωντανεύει το χωριό από τους...