Ήταν ένα απόγευμα, μέρας Πανηγυριού στη Μερόπη, στο μεσοχώρι κάτω από τον πλάτανο. Είχαν τελειώσει τα "ντολιά" και το τακίμι του Πέτρου, που πάντα έπαιζε στο πανηγύρι μας, μάζευαν τα όργανα για να συνεχίσουν το βράδυ το χορό. Λίγοι ήταν στο μεσοχώρι, αφοσιωμένοι στον Πέτρο και αφοσιωμένοι φίλοι του κλαρίνου του. Η γνωριμία μας έτρεχε κάποια χρόνια και ο διάλογος πάντα φιλικός. Τον πλησίασα, τον σταμάτησα πριν φύγει. - Πέτρο του λέω: γνωρίζεις, παίζεις εκείνο το μοιρολόγι του Κώστα Μπατζή, Ντίνο Κουλό τον ακούγαμε, πρώτο κλαρίνο στο Πωγώνι και άρχοντα των Πωγωνήσιων πανηγυριών; Αυτό που συνθεσε για το γιο του Δημήτρη Μπατζή, νέο ταλαντούχο κλαριτζή, που σκοτώθηκε στον πόλεμο του 40 στο Καλπάκι, τον Νοέμβριο 14, με το κλαρίνο του στο σακκίδιο. Αυτό το μοιρολόγι με το οποίο ο Ντίνος ξεκινούσε πάντοτε πανηγύρια και ζιαφέτια, γάμους και τελετές ακόμη και νεκρόδειπνα; - Χαμογέλασε λίγο, και βέβαια το ξέρω, μου απαντά και σταμάτησε. - Τί λες...