Αυτό που αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η λαμπρή της Ζωσιμαίας Αδελφότητας, οικογένεια, που είχε έγκαιρα διαγνώσει πως το Ηπειρωτικό περιβάλλον, βυθισμένο στο βαθύ σκοτάδι της σκλαβιάς, δεν προσφερόταν για τη δική της δημιουργικότητα και για τους εθνικούς οραματισμούς της, απ' την πρώτη στιγμή της εγκατάστασής της μακριά από την πατρίδα, απαλλάχθηκε από το λήθαργο της αδιαφορίας, ένιωσε τον πόνο των ομοεθνών της, που ζούσαν στη σκλαβιά, και τον έκανε δικό της πόνο. Σε συνεργασία δε με άλλα εκλεκτά τέκνα του Απόδημου Ελληνισμού, πριν από την Επανάσταση, έθεσε ως βασικό στόχο το φωτισμό του Γένους, που έφερε τη λύτρωση από το δυσβάσταχτο ζυγό της σκλαβιάς∙ μετά την Επανάσταση δε, συνέβαλε αποφασιστικά στην εδραίωση του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, στην κοινωνική του ανασυγκρότηση και στην ακτινοβολία του απανταχού Ελληνισμού. Έτσι, όταν ο λαμπρός εκείνος Ηπειρώτης έμπορος-ευεργέτης, ο Γεώργιος Σταύρου, ανέλαβε, το 1841, την...