Σε πρόσφατο οδοιπορικό σε αρκετές περιφέρειες της χώρας σε όλη την Ελλάδα αφουγκραστήκαμε την απόλυτη μελαγχολική σιωπή και την ερημική ανησυχία μικρών χωριών, άλλοτε κεφαλοχώρια και με εμπορική ζωή. Οι λιγοστοί ηλικιωμένοι κάτοικοι, φύλακες αρκετών χωριών μάταια περιμένουν να ακουστούν παιδικές φωνές, ν' ανοίξουν πάλι τα κλειστά σπίτια των γειτόνων τους, να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για τον τόπο τους και ρομαντικά ως το τέλος θα τους συντροφεύουν οι αναμνήσεις από το γλυκό παρελθόν τους. Χωριά με κάποτε εκατοντάδες κατοίκους σήμερα είναι σχεδόν έρημα και οι λιγοστοί ηλικιωμένοι ή υπέργηροι κάτοικοι γίνονται σκοποί ακρίτες με προδιαγεγραμμένο μέλλον. Σε λίγα χρόνια θα σβήσουν κι αυτοί από τον χάρτη και για τα προβλήματα των χωριών αυτών δεν σχεδιάζεται ούτε στα χαρτιά κάτι ελπιδοφόρο. Πενήντα πέντε χωριά της Ηπείρου έχουν λιγότερους από 30 κατοίκους ενώ τρία (Αγία Παρασκευή, Σπάθοι και Ανάβρυτα) δεν έχουν κανέναν πια μόνιμο κάτοικο.