Αναρωτιόμαστε πολλές φορές, κυρίως όταν βρισκόμαστε μακριά από την Πατρίδα, τι είναι εκείνο που δένει τόσο στενά και άρρηκτα τους απόδημους Έλληνες με τη γη των πατέρων τους και τις προγονικές ρίζες. Το φως που λούζει την Πατρίδα, οι γαληνεμένες θάλασσες, το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, οι τόποι που ευωδιάζουν από θρούμπη και θυμάρι, οι κληματαριές στις αυλές, οι γεροπαππούδες που αναπαύονται κάτω από τα κυπαρίσσια στα ταπεινά νεκροταφεία, τα στενοσόκακα με τα γκαλντερίμια, οι μνήμες από τα παλιά, αυτά και πολλά άλλα κρατούν δεμένους τους ταξιδεμένους Έλληνες με τα πατρικά χώματα. Έπειτα, υπάρχει και κάτι άλλο πιο σοβαρό. Όταν ο Έλληνας βγαίνει από τα σύνορα της Πατρίδας νιώθει περισσότερο Έλληνας και αισθάνεται την ανάγκη να προβάλει προς κάθε κατεύθυνση την ελληνικότητά του. Μακριά από την Πατρίδα έρχεται αντιμέτωπος πρώτα με τον εαυτό του, απελευθερώνεται από τα πάθη που μας δέρνουν και, ελεύθερος πια, αντιπαρατίθεται με όποιον...