Το κίνημα των Αγανακτισμένων έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα, με ισχυρή, επίμονη και θορυβώδη παρουσία στην πλατεία Συντάγματος και σε άλλες πόλεις της χώρας, την προηγούμενη δεκαετία. Την περίοδο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, που οδήγησε την ελληνική κοινωνία σε πολυπαραγοντική και πολυεπίπεδη φτωχοποίηση, με βαθιές ρωγμές, που δεν έκλεισαν μέχρι και σήμερα. Και αποστέρησε από την Ελλάδα εθνικό οξυγόνο, αδυνατίζοντας τη διεθνή θέση της χώρας και συρρικνώνοντας το παρεμβατικό αποτύπωμά της στη διαμόρφωση των διεθνών εξελίξεων. Μια δεκαετία μετά, το "φάντασμα" των Αγανακτισμένων πλανάται και πάλι πάνω από τον εθνικό ορίζοντα. Επιστρέφει. Με διαφορετικές αφετηρίες και για διαφορετικούς λόγους, με διαφορετική σύνθεση, με αντίστοιχη ωστόσο στοχοπροσήλωση και πείσμα. Όπως φάνηκε με την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι αλλά και τα κατά καιρούς καλέσματα της Μαρίας Καρυστιανού και των άλλων γονέων και συγγενών που έχασαν τα παιδιά...